امپراتوری بابر

در آغاز سده يازدهم دولت تركی از طرف غزنويان در هند برپا شد. غوريان اين دولت را منقرض كرده و خود دولتی ديگر آغاز كردند.

پس از غوريان به مانند نمونه مصر، حاكميت به دست فرماندهان مملوك ترك افتاد.

اين دولت را سلاطين دهلی مینامند. اينان بين سالهای 1526-1206 م. بر هندوستان فرمان راندند.

سرانجام بابر از نوادگان تيمور، هندوستان را گرفته در آنجا دولت تيموريان را برپا كرد كه اروپاييان به اشتباه آن را دولت مغول كبير مینامند.

زمانی كه بابر 13 ساله بود، پدرش عمر ميرزا والی فرغانه درگذشت و بابر جانشين او شد (1494 م/ 872 هـ). چون شيبانيان سمرقند را گرفتند، ناچار بابر با آنان جنگيد.

بابر از اين جنگ طرفی نبست و به افغانستان عقب نشست. ابتدا كابل و سپس قندهار را در دست گرفت و جايگزين شد.

در سال 1525 م. به هندوستان وارد شد و با تصرف دهلی و اگرا بر هندوستان شمالی تا بنگال دست يافت. او شهر اگرا را پايتخت خود كرده و امپراتوری بابر را برپا كرد.

اين دولت تا سال 1858 م. يعنی تا زمان تصرف هند به دست انگليس، دوام آورد.

اين حكومت همچنين به بزرگترين دولت تركان در هندوستان و پيشرفته ترين آنها در زمينه فرهنگ و تمدن تبديل شد.

بابر و فرزندان او، زبانهای تركی و فارسی را در هندوستان رواج داده و زيباترين آثار شعر، ادبيات، هنرهای زيبا و به ويژه معماری را آفريدند.

اينان زبان اردو را از تركيب زبانهای تركی، فارسی، عربی و سانسكريت ايجاد كردند.