مفهوم نامی که بر روی سکه های اردشیر و شاپور و هرمزد و کتیبه شاپور ساسانی به صورت 𐭠𐭩𐭫𐭠𐭭 نوشته شده یک مفهوم دینی است و کاربرد جغرافیای سیاسی نداشت.
روی سکه به خط آرامی ( خط پهلوی نداریم) و زبان پیشا عربی( نه فارسی) چنین نوشته شده:
مَلِکن مَلِک آیران و آنآیران
به معنی: “شاهنشاه ایرها و غیر ایرها”
این موضوع چند وجه مهم دارد:
اول: استفاده از کلمه سانسکریت یعنی زبان باستانی هندیان که “آریا- ان آریا” داشتند و در اوستا نیز “آی ری یا – ان آی ریا” گفته می شده است.
“آریا”کسی است که اعمال دینی زرتشتی خود را بجا می آورد و “ان آریا” غیر دینداران مثل مانوی ها بودند و حتی مفهوم نژادی نیز نداشت.
دوم: اگر این مفهوم سرزمینی داشته چطور یک شاه بر کشور ایران و کشورهای غیر ایران حکومت می کند؟
اما یک شاهنشاه می تواند بر دینداران و شهروندان دینهای دیگر سرزمینش حکمرانی کند.
سوم: “آرشه” arche در زبان یونانی یعنی نظم کیهانی و این لغت وارد بُندهشن هندی شده و معنی نظم کیهانی و بنیاد دارد و مخالف آن را ” ان- آرشه” یعنی بی نظمی و بی بنیادی می گفتند( آنارشیسم)
پس ساختار کلمه نیز تحت تاثیر یونانی و مفهومی سابجکتیو دارد.
نام ایران بعد از اسلام شکل اطلاق به فلات و ایالات و ممالک حراست شده را گرفت تا به ساختار مرزهای مدرن و واحد سیاسی رسید.
و نهایتا یونانیان و عربها و تورکان آن دوره چنین اسمی را نمی شناختند و جنوب ایران کنونی را پارس،پرسی،الفرس،فارس می گفتند؟
برای مثال پیامبر عظیم الشان نامه شان به خسروپرویز چنین بود:
بسم الله الرحمن الرحیم مِن محمد رسول‌الله إلی کسری عظیم فارس…
ایشان حتی مثل نجاشی او را ملک( شاه) خطاب نفرموده و بزرگ پارسها خطاب کرده اند.
نقل از صفحه شخصی دکتر رحیم آغ بایراق
مطالب مرتبط
قازاخیستان‌دا سارماتلار مزارلاریندا قازینتی ایشلری نتیجه‌سینده تاریخی اثرلر آچیغا چیخارتیلدی
شواهدی از جراحی های باستانی موفق مغز در آلتای
آیا صفویه خاندانی کوردتبار بوده اند؟