خیوه

خانات خیوه کشوری در آسیای میانه بود که در میان سال‌های ۱۵۱۵ تا ۱۹۲۰ میلادی در منطقهٔ خوارزم در جنوب دریاچهٔ آرال تشکیل شده بود.

پایتخت این خانات، شهر خیوه در ازبکستان کنونی بود.

خانات خیوه به همراه بخارا و کوکند (خجند) یکی از سه خانات ازبک به شمار می‌رفت که در دوره زمانی پس از تیموریان تا پیش از تصرف آسیای میانه توسط امپراتوری روسیه در اواخر قرن نوزدهم بر آسیای میانه حکومت می‌کردند.

فرمانروایان این خانات، از دودمان قاآن‌قیرات‌ها بودند که شاخه‌ای از فرمانروایان آستراخان و از تبار خاندان چنگیزخان به‌شمار می‌آمدند که نسب پدری آن‌ها به شیبان خان بنیان‌گذار دودمان شیبانیان در آسیای میانه و نسل پنجم جوچی نوهٔ چنگیزخان می‌رسید.

با فتح این منطقه توسط ارتش روسیه در سال ۱۸۷۳، خیوه تحت‌الحمایه روسیه شد و در سال ۱۹۲۰ این خانات ملغی شده و به‌جای آن جمهوری شوروی خلق خوارزم تأسیس شد.

این منطقه در سال ۱۹۲۴ به طور رسمی بخشی از شوروی شد و امروزه بخش عمدهٔ آن در جمهوری خودمختار قره‌قالپاقستان و استان خوارزم در ازبکستان کنونی و شمال ترکمنستان کنونی قرار دارد.

اهالی خیوه ترکیبی از ازبک‌ها، ترکمن‌ها،قره‌قالپاق‌ها و قزاق‌ها بودند.

خانات خیوه در دوران اوج قدرت خود بر مناطق قراق‌نشین در بخش‌های غربی قزاقستان کنونی و بخش‌های شرقی ترکمنستان کنونی در سواحل دریای خزر نیز حکومت می‌کردند.