ابوریحان بیرونی خراسانی ۳۶۲ هـ، الصیدنه فی الطب صفحه ۱۶۸
«پس به زبان عربی و فارسی پرداختم . در هر یک از آنها تازه واردم ، به زحمت آنها را آموختم . اما نزد من دشنام دادن به زبان عربی خوش تر از ستایش به زبان فارسی است.درستی سخنانم را کسی در می یابد که یک کتاب علمی نقل شده به فارسی را بررسی کند. همین که زرق و برقش ناپدید شد ، معنایش در سایه قرار می گیرد ، سیمایش تار می شود و استفاده از آن از میان می رود زیرا این گویش فقط برای داستان های خسروانی و قصه های شب مناسب است.»
مطالب مرتبط
اسناد مربوط به هویت نادرشاه افشار
آذربایجان سرزمین ترکان
لوکوموتیو قدیمی دوره قاجار