ترک های کوزوو

جمهوری کوزوو (کوسوو) کشوری در شبه‌جزیره بالکان در جنوب خاوری اروپا است.

کوزوو در سال ۲۰۰۸ از صربستان اعلام استقلال کرد اما صربستان این استقلال را به رسمیت نشناخته و آن را بخشی از خاک خود می‌داند.

۱۱۰ کشور دنیا تا ۲۷ فوریه ۲۰۱۷ کوزوو را به رسمیت شناخته‌اند و این کشور به عضویت نهادهای بین‌المللی همچون بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول درآمده‌است.

اما روسیه و چین دو عضو دائم شورای امنیت استقلال کوزو را به رسمیت نشناخته‌اند و این کشور به عضویت سازمان ملل درنیامده‌است.

کوزوو پس از اعلام استقلال یک‌جانبه نام خود را از اقلیم کوزوو به جمهوری کوزوو تغییر داد. این کشور با مساحت ۱۰٬۸۸۷ کیلومتر مربع، صد و شصت و نهمین کشور جهان از نظر مساحت است.

جمهوری کوزوو از غرب با آلبانی و مونته‌نگرو، از شمال و شرق با صربستان و از جنوب با مقدونیه همسایه‌است.

بزرگترین شهر و پایتخت این جمهوری پریشتینا است. از شهرهای مهم آن می‌توان به پریزرن، فریزای، میتروویتسا، گیاکووا و پچ اشاره کرد.

یورو واحد پول جمهوری کوزوو است و سیستم حکومتی جمهوری پارلمانی با یک مجلس قانونگذاری در آن حاکم است.

کوزوو در قرون وسطی بخشی از صربستان محسوب می‌شد و از قرن پانزدهم تا ابتدای قرن بیستم تحت حکومت امپراتوری عثمانی قرار داشت.

در اواخر قرن نوزدهم این منطقه مرکز جنبش استقلال‌طلبی آلبانیایی‌ها شد.

شکست عثمانی در جنگ اول بالکان (۱۳–۱۹۱۲) موجب شد تا کوزوو به قدرت‌های فاتح بالکان تعلق گیرد.

پادشاهی صربستان بخش بزرگ کوزو را تصاحب کرده و قسمت‌های غربی هم ضمیمه خاک مونته‌نگرو شد.

در پایان جنگ جهانی اول هر دو کشور بخشی از پادشاهی یوگسلاوی شدند و بعد از جنگ جهانی دوم کوزو به عنوان یک استان خودمختار به عنوان بخشی از جمهوری صربستان در جمهوری فدرال یوگسلاوی قرار گرفت.

با فروپاشی یوگسلاوی در آغاز دهه ۱۹۹۰ منازعات قومی دیرپای میان صرب‌ها و آلبانیایی‌تبارها شدت گرفت و در جریان جنگ کوزوو (۹۹–۱۹۹۸) به اوج خود رسید.

این جنگ با دخالت ناتو به پایان رسید. ناتو یوگسلاوی را مجبور کرد که نیروهای ارتش خود را از کوزوو خارج کرده و این منطقه به موجب قطعنامه ۱۲۴۴ شورای امنیت به عنوان تحت‌الحمایه سازمان ملل تعیین شد.

در ۱۷ فوریه ۲۰۰۸ پارلمان کوزوو اعلام استقلال کرد و بیشتر کشورهای عضو ناتو، اتحادیه اروپا و سازمان همکاری اقتصادی و توسعه کوزوو را به رسمیت شناخته‌اند،

اما هیچ‌یک از کشورهای مستقل مشترک‌المنافع و سازمان همکاری شانگهای آن را به رسمیت نشناخته‌اند.

صربستان همچنان کوزو را به عنوان یک دولت مستقل به رسمیت نمی‌شناسد اما بر اساس توافق سال ۲۰۱۳ بروکسل مشروعیت نهادهای دولتی کوزوو را پذیرفته‌است.

قضات دیوان بین‌المللی دادگستری هم در سال ۲۰۱۰ به درخواست صربستان یک نظریه مشورتی در مورد مشروعیت قانونی استقلال کوزوو صادر کرد و به اتفاق آرا نتیجه گرفتند که این اعلام استقلال مقررات حقوق بین‌الملل را نقض نکرده‌ است.

بر پایهٔ آمار ارائه‌شده در اطلاعات‌نامه جهان، ۹۲٪ جمعیت کوزوو را آلبانیایی‌ها و بقیه را صرب‌ها، بوسنیایی‌ها، گورانی‌ها، کولی ها، ترک ها، مصری ها و دیگر قومیت‌ها تشکیل می‌دهند.

اکثریت آلبانیایی‌تبارهای کوزوو مسلمان هستند و این مسئله درخصوص بوسنیایی‌ها، گورانی‌ها و جوامع ترک و برخی از گروه‌های روکمی، آشکالی و مصری نیز صدق می‌کند.

جمعیت ترک‌های کوزوو بین ۳۰٬۰۰۰ و ۵۰٬۰۰۰ تخمین زده می‌شود.

بزرگترین جمعیت ترک ها در کوزوو در شهر پریزن زندگی می کنند.