امام علی (ع) ؛ میانه روی در زندگی

حضرت اميرالمؤمنين (عليه السلام) به عيادت علاء بن زياد حارثى زفتند.

وقتى كه وسعت خانه او را مشاهده نمود. فرمود: تو خانه به اين وسيعى در دنيا براى چه مى خواهى با آنكه احتياجات به اين خانه در آخرت بيشتر است . اگر بخواهى در آخرت نيز به خانه وسيعى برسى در اينجا مهمان نوازى كن . صله رحم بجا آور و اداء حقوق بنما.

علاء عرض كرد از برادرم عاصم بن زياد شاكى هستم. فرمود: چه شكايت دارى ؟

عرض كرد از دنيا كناره گيرى نموده . آنجناب امر نمود او را بياورند.

عاصم شرفياب شد. فرمود: اى دشمن نفس خود شيطان گمراهت نموده .بر خانواده و اولادت رحم نمى كنى؟

خيال مى كنى خداوند طيبات و چيزهاى حلال را كه براى شما مباح كرده بدش مى آيد از آنها استفاده كنى . در نظر خدا از اين انديشه خوار و پست تر هستى .

عاصم گفت پس ‍ چرا شما لباس خشن مى پوشى و غذاى ساده و غير لذيذ مى خورى .

فرمود من مثل تو نيستم . خدا بر پيشوايان حقيقى لازم نموده خودشان را شبيه تنگدستان قرار دهند تا فقر و تنگدستى براى فقراء دشوار نباشد و بدين وسيله تسلى يابند.(1)

در اين روايت چنانچه ملاحظه مى فرمائيد على (عليه السلام ) در عين حال كه علاء را متوجه آخرت مى نمايد و وسعت خانه را در صورتى كه انفاق ننمايد برايش عيب مى داند، برادرش عاصم را به استفاده كردن از نعمتهاى دنيا دستور مى دهد تا حد وسط و ميانه روى بوجود آيد و غرض ‍ از دنيا و آخرت حاصل شود.

1- بحارالانوار، ج پانزدهم ، قسمت دوم ، ص 53.

منبع: آگاه شویم،حسن امیدوار،جلد نهم.

موسسه تحقیقات و نشر معارف اهل البیت علیهم السلام