ترک های داغۇر

داغور ها جزو دسته آلتایی مردمان توران هستند.

جمعیت آنان در حدود 150 هزار نفر است. اکثریت قریب به اتفاق مردم در منطقه مستقل مغول ها زندگی می کنند که تحت حاکمیت چین است.

زبان داغورها از جمله زبان های مغولی است.

همچنین نظراتی وجود دارد که داغورها در اصل از تونگوز – مانچو بوده و متعاقب آن مغول گشته اند.

در دوران حکومت چینگ ، بعضی از داغور ها زبان ماندو را بعنوان زبان دوم خود خواندند و نوشتند.

به طور ژنتیکی، داغورها نسلی از خیتان ها هستند، تجزیه و تحلیل DNA اخیرا این گفته را ثابت کرده است.

خیتان ها مردم عشایری از شمال شرقی آسیا بودند که از قرن چهارم به مساحت مربوط به بخش مغولستان ، شمال شرقی چین و شرق دور روسیه سکونت داشتند.

آنها زبان کیتانی را که به نظر می رسد مربوط به زبان های مغولی است صحبت می کردند.

در بین داغورها یک ساختار سلسله مراتبی به چشم میخورد.

افرادی که یک نام خانوادگی مشترک دارند، در گروه هایی به نام هاله زندگی می کنند، آنها با همان گروه زندگی می کنند که توسط دو یا سه قصبه تشکیل شده اند.

هر هاله در قبیله های مختلف (مونس) که در همان قصبه زندگی می کنند، تقسیم می شود.

اگر ازدواج میان قبایل مختلف صورت گرفته باشد، شوهر همچنان با قبیله همسرش بدون داشتن حقوق مالکیت زندگی می کند.

در طول زمستان، خانم های داغور لباس های بلند دارند که به طور معمول آبی رنگ و چکمه های پوستی هستند که در تابستان به شلوار های بلند تغییر می کنند.

لباس مردانه متشکل از کلاه قرمز با پوست روباه یا پوست گوزن قرمز است که برای فصل زمستان ساخته شده است.

آنان ورزشی بنام Beikou دارند ، یک بازی شبیه به هاکی روی زمین و هاکی روی یخ است که توسط داغورها برای حدود 1000 سال بازی شده است.

بسیاری از داغورها شمن باور هستند. واژهٔ شمن از زبان تونغوزی سیبری گرفته شده و در اصل به معنی «دانا» است.

شمن‌باوران معتقدند که به‌وسیلهٔ تماس با ارواح می‌توان بیماری و رنج افراد را تشخیص داد و درمان کرد یا در افراد ایجاد بیماری و رنج نمود.

هر قبیله شمن خود را مسئول تمام مراسم مهم زندگی در داغور می داند. با این حال، شمار قابل توجهی از داغورها به بودیسم تبتی گرویده اند.